Akcesoryjność umowy poręczenia oznacza, że zobowiązanie poręczyciela zależy od istnienia wierzytelności, która zabezpiecza poręczenie. W braku odmiennego uregulowania poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny (art. 881 k.c.), w konsekwencji stosujemy do niego regulacje zawarte w art. 372 k.c. zgodnie z którym przerwanie lub zawieszenie biegu przedawnienia w stosunku do jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników oraz art. 375 § 3 k.c. zgodnie z którym wyrok zapadły na korzyść jednego z dłużników solidarnych zwalnia współdłużnika, jeżeli uwzględnia zarzuty, które są im wspólne. Regulacja ta obejmuje tylko rozstrzygnięcia na korzyść współdłużnika, ale nie obejmuje rozstrzygnięć zapadłych na korzyść wierzyciela.
W związku z powyższym, jeżeli wierzyciel pozwał jedynie dłużnika głównego (bieg przedawnienia przerywa się tylko wobec niego a nie poręczyciela) i uzyskał orzeczenie sądu, roszczenie takie przedawnia się z upływem lat dziesięciu chociażby termin przedawnienia roszczenia tego rodzaju był krótszy. Przerwanie biegu przedawnienia oraz obowiązywanie nowego – dziesięcioletniego terminu przedawnienia na skutek wytoczenia powództwa, dotyczyć będzie tylko dłużnika głównego. A contrario, nakaz zapłaty czy wyrok wydany przeciwko dłużnikowi głównemu nie ma skutków dla poręczyciela, w stosunku do niego przedawnienie biegnie dalej, a do terminu przedawnienia tego roszczenia stosujemy przepisy ogólne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie I Wydział Cywilny z dnia 5 listopada 2014 r., sygn. akt: I ACa 1023/14).
